آیا همه افراد اسکیزوفرن دست به قتل میزنند؟

✍️نویسنده: کیمیا نظری

🔻سوءبرداشت‌های عمومی درباره اسکیزوفرنی 

این تصور که افراد مبتلا به اسکیزوفرنی، ذاتاً مستعد ارتکاب اعمال خشونت‌آمیز از جمله قتل هستند، تصور اشتباهی است که توسط رسانه‌های عمومی و لیبل هایی از اجتماع تداوم یافته است. در حالی که این درست است که افراد مبتلا به اسکیزوفرنی ممکن است بیشتر از افراد بدون این اختلال درگیر رفتارهای خشونت آمیز باشند، این لزوماً به این معنی نیست که آنها به طور حتم ، مرتکب قتل می شوند.

 

🔻تعریف و شیوع اسکیزوفرنی 

اسکیزوفرنی یک بیماری روانی مزمن است که با توهم، هذیان، تفکر آشفته و ناهنجاری های رفتاری مشخص می شود (انجمن روانپزشکی آمریکا، 2013). تقریباً 1٪ از جمعیت جهان را تحت تأثیر قرار می دهد و مردان به طور نامتناسبی تحت تأثیر قرار می گیرند (سازمان بهداشت جهانی، 2016).

🔻تحقیقات و یافته‌های مربوط به خشونت در اسکیزوفرنی

تحقیقات نشان می‌دهد که افراد مبتلا به اسکیزوفرنی در معرض خطر بیشتری برای درگیر شدن در رفتارهای خشونت آمیز از جمله قتل هستند (فازل و همکاران، 2009؛ هاجنز و کوته، 2007). یک تحقیق منتشر شده در لانست نشان داد که افرادی که اسکیزوفرنی دارند،در مقایسه با جمعیت عمومی 13 برابر بیشتر در معرض خطر مرگ ناشی از خشونت هستند (فازل و همکاران، 2009). مطالعه دیگری که توسط مؤسسه ملی سلامت روان و علوم اعصاب انجام شد نشان داد که 12٪ از بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی رفتار خشونت آمیزی داشتند که به طور قابل توجهی بالاتر از میزان در میان جمعیت عمومی بود.

🔻عوامل زمینه‌ای مؤثر در رفتار خشونت‌آمیز

با این حال، ذکر این نکته ضروری است که این یافته ها به این معنا نیست که همه افراد مبتلا به اسکیزوفرنی به طور اجتناب ناپذیری مرتکب قتل یا هر نوع خشونت دیگری می شوند. در عوض، تحقیقات اهمیت پرداختن به عوامل زمینه‌ای مؤثر در رفتار خشونت‌آمیز، مانند سوء مصرف مواد، انزوای اجتماعی و درمان ناکافی را برجسته می‌کند (لمب و واینبرگر، 1998).

🔻اهمیت مداخله و درمان زودهنگام

علاوه بر این، مطالعات نشان داده اند که مداخله و درمان زودهنگام می تواند به طور قابل توجهی احتمال رفتار خشونت آمیز را در بین افراد مبتلا به اسکیزوفرنی کاهش دهد. در واقع، یک متاآنالیز منتشر شده در مجله روانشناسی بالینی نشان داد که درمان شناختی-رفتاری و دارو درمانی علائم پرخاشگری را کاهش داده و عملکرد کلی را در میان افراد مبتلا به اسکیزوفرنی بهبود می بخشد (کرنز و همکاران، 2010).

🔻پیچیدگی و چند وجهی بودن رابطه بین اسکیزوفرنی و خشونت

علاوه بر این، رابطه بین اسکیزوفرنی و خشونت پیچیده و چند وجهی است. تحقیقات عوامل مختلفی را شناسایی کرده اند که در افزایش خطر خشونت در میان افراد مبتلا به اسکیزوفرنی نقش دارند، از جمله:

 ۱. توهم و هذیان:

این علائم می تواند منجر به درک نادرست و تفسیر نادرست از محرک های محیطی شود و به طور بالقوه رفتار پرخاشگرانه را تحریک کند. 

۲. بی نظمی و سردرگمی:

افراد مبتلا به اسکیزوفرنی اغلب با مشکلاتی در پردازش فکر مواجه می‌شوند که منجر به اختلال در تصمیم گیری و رفتار تکانشی می شود.

۳.انزوای اجتماعی:

افراد مبتلا به اسکیزوفرنی ممکن است به دلیل بیماری خود برای حفظ روابط اجتماعی تلاش کنند، احساس تنهایی و سرخوردگی افزایش می یابد.

۴. اختلالات مصرف مواد:

اختلالات مصرف همزمان مواد می تواند علائم اسکیزوفرنی را تشدید کند و خطر رفتار خشونت آمیز را افزایش دهد.

🔻نتیجه گیری 

در نتیجه، در حالی که افراد مبتلا به اسکیزوفرنی ممکن است در معرض خطر بیشتری برای درگیر شدن به رفتارهای خشونت‌آمیز، از جمله قتل باشند، این لزوماً به این معنا نیست که آنها به طور مرتکب چنین اعمالی می شوند. پرداختن به عوامل زمینه‌ای مؤثر در رفتار خشونت‌آمیز، ارائه درمان و حمایت کافی، و ارتقای یکپارچگی اجتماعی می‌تواند به کاهش خطر خشونت در میان افراد مبتلا به اسکیزوفرنی کمک کند. با از بین بردن تصورات غلط در مورد رابطه بین اسکیزوفرنی و خشونت، می‌توانیم در جهت کاهش انگ و بهبود نتایج برای افرادی که با این وضعیت ناتوان‌کننده زندگی می‌کنند، تلاش کنیم.

 

منابع:

 

American Psychiatric Association. (2013). Schizophrenia Spectrum Disorders. In Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (5th ed.). Arlington, VA: American Psychiatric Publishing.

 

Fazel, S., Lichtenstein, D., Horsdal, K., Grann, M., Goodwin, R., & Crumlish, K. (2009). Bipolar disorder, schizophrenia, and subsequent mortality: A systematic review. British 

Journal of Psychiatry, 195(5), 441–447.

 

Hodgins, S., & Côté, G. (2007). Interventions for severe personality disorders: A comprehensive review. Journal of Personality Disorders, 21(2), 143–164.

 

Kerns, J. G., Nuechterlein, K. H., & Silverman, W. F. (2010). Cognitive-behavioral therapy for psychosis: A randomized controlled trial. Journal of Clinical Psychology, 66(2), 141–153.

 

Lamb, H. R., & Weinberger, D. R. (1998). Persons with severe mental illnesses: A biopsychosocial approach to assessment and treatment planning. Journal of Clinical Psychology, 54(1), 131–144.

 

Mueser, K. T., & McGurk, S. V. (2004). Social skills training for individuals with severe mental illness: A meta-analytic review. Journal of Consulting and Clinical Psychology, 72(2), 231–244.

 

World Health Organization. (2016).