⭕️کودکی مجرمان: عاملی محوری در شکل دادن به مجرمان آینده

مقدمه: 

✍🏻 نویسندگان: نائین-ویانا

این تصور که رفتار مجرمانه صرفاً نتیجه انتخاب یا شرایط فردی است، به طور گسترده توسط محققان و محققان رد شده است. در حقیقت، بخش قابل توجهی از افرادی که به جنایت تبدیل می شوند، در دوران کودکی خود حوادث آسیب زا و تکوینی را تجربه کرده اند که اقدامات آینده آنها را شکل می دهد. این مقاله مفهوم تجربیات نامطلوب دوران کودکی (ACEs) و چگونگی کمک آنها به توسعه رفتار مجرمانه را بررسی خواهد کرد.

تحقیقات به طور مداوم نشان داده است که کودکانی که ACE مانند سوء استفاده فیزیکی یا عاطفی، غفلت یا اختلال در عملکرد خانواده را تجربه میکنند، بیشتر در معرض رفتارهای بزهکارانه قرار میگیرند و در نهایت به مجرمین محکوم میشوند. مطالعه تجربیات نامطلوب دوران کودکی، که توسط دکتر وینسنت فلیتی و همکارانش انجام شد، نشان داد که افراد با سطوح بالاتر ACE به طور قابل توجهی بیشتر در معرض ابتلا به اختلالات سلامت روان، مشکلات سوء مصرف مواد و درگیر شدن در رفتارهای مخاطره آمیز، از جمله فعالیت های مجرمانه هستند (فلیتی و همکاران .، 1998).

یکی از مکانیسم های اصلی که از طریق آن ACE ها بر رفتار مجرمانه تأثیر می گذارند، اختلال در رشد طبیعی مغز است. کودکانی که در اوایل زندگی دچار تروما و استرس می شوند ممکن است الگوهای تغییر یافته ساختار و عملکرد عصبی را نشان دهند که منجر به مشکلاتی در تنظیم احساسات، کنترل تکانه و تصمیم گیری می شود (Heim & Nemeroff, 2001). این آسیبهای شناختی میتوانند احتمال رفتار تکانشی و پرخاشگرانه را افزایش دهند و در نهایت به جرم جنایی کمک کنند.

 

علاوه بر این، ACE ها اغلب منجر به آسیب های اجتماعی و اقتصادی می شوند که خطر دخالت جنایی را بیشتر تشدید می کند. کودکان خانواده های کم درآمد یا آنهایی که بی ثباتی خانواده را تجربه می کنند، بیشتر با خطرات محیطی مواجه می شوند، به آموزش و مراقبت های بهداشتی با کیفیت دسترسی ندارند و در معرض فشار همسالان و درگیری باند قرار می گیرند (سامپسون و لاوب، 1993). این عوامل می تواند طوفانی کامل از شرایط ایجاد کند که جوانان آسیب پذیر را به سمت زندگی جنایتکارانه سوق دهد.

 

علاوه بر این اثرات مستقیم، ACE ها همچنین می توانند پیامدهای غیرمستقیم داشته باشند که چرخه های خشونت و جنایت را تداوم می بخشد. به عنوان مثال، کودکانی که شاهد خشونت خانگی یا سایر اشکال تروما هستند، ممکن است باورهای منفی در مورد خود و دیگران را درونی کنند، که منجر به رفتارهای خود ویرانگر و افزایش خطر تبدیل شدن به خود مرتکب میشود (Jouriles et al., 2012).

 

در نتیجه، تجربیات دوران کودکی مجرمان نقش مهمی در شکل دادن به رفتار آینده آنها دارد. با درک فعل و انفعالات پیچیده بین ACEs، توسعه عصبی زیستی، و آسیب های اجتماعی-اقتصادی، می توانیم به بررسی علل اصلی رفتار مجرمانه بپردازیم. مداخلات با هدف کاهش تأثیر ACEs، مانند درمانهای مبتنی بر شواهد و برنامههای اجتماعی، نویدبخش کاهش نرخ تکرار جرم و ارتقای امنیت عمومی است. بهعنوان سیاستگذار و شاغل، ضروری است که پیشگیری و درمان ACEs را در اولویت قرار دهیم تا چرخه جرم و جنایت را بشکنیم و زندگی سالمتر و سازندهتر را برای همه افراد ارتقا دهیم…